به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمدجواد مصطفوی در مطلبی پیرامون ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام نوشته است:
شأن، منزلت و مقام شخصیتی ـ اخلاقی پیامبربزرگوار اسلام(ص) بعد سه سال از هجرت مکه، سریع به فراسوی عربستان گسترش یافته بود، پایه های حکومت و دین اسلام، بعد از جنگ های متمادی بین عربی، در مدینه استوارتر و گرایش مردم از اقصا نقاط دنیا بدان مکان مقدس امیدوارکننده بود، دگرگونی عجیب اجتماعی، اخلاقی و اعتقادی رخ نما شد، تا جایی که در لسان مردم «یثرب» را با نام «مدینۀ النبی(ص)» می شناختند و مردمان با همه دشواری های موجود به پیامبرشان عشق می ورزیدند و مبلّغ تمام و کمال دین و اخلاقش شدند...
سال دوم هجرت، بعد از آرامش نسبی اتفاق میمونی در مدینۀ النبی(ص) افتاد، که فاطمه زهرا(س) درّ دانه پیامبر(ص)، به ازدواج علی مرتضی(ع) در می آید، شور و شعفی در میان انصار و مهاجر ایجاد شد، که خطبه عقد آنان را با شکوه هر چه بیشتر بر فراز منبر با لسان پیامبر(ص) خوانده می شود و مردم در هر کوی و برزنی خوشحال از این تزویج و بدان خاطره به یاد ماندنی خوش بودند... .
حجره علی(ع) در وسط حجرات پیامبر(ص) به «بستان فاطمه(س)» مشهور شد، پیوند زندگانی علی با فاطمه(ع)، در صبح طلوع زندگانی مشترک آن هم در«مدینۀ النبی(ص)» سرآغاز دیگری را به شروع نشستند، که پایانی نداشت و به درازای عمر دنیا و آنچه در نظام آفرینشِ وجود می باشد، همواره می درخشد، چرا که خانه علی و فاطمه(ع) در دنیا برای پیروان، محبان و شیعیان«بیت الإمام و دارالمعصومین» است و در عالم ملکوت، قبر و قیامت «دلیل الرحمان و حجت الرضوان» می باشد... .
همه اندیشوران در مکاتیب الهی معتقدند: در نظام آفرینش وجود هر موجودی معلول و معلل به یک علتی است، که مجموع آن معلل ها هدف خلقت را تشکیل می دهند و در این راستا، انبیا، امام و پیشوا در نظام آفرینش به منزله محور و چرخ گرداننده عالم و یا چون خورشید عالم افروزند، چون همان نتیجه و اثری که نور خورشید در عناصر، جمادات، نباتات و حیوانات می بخشد، همان بهره مندی از پرتو نورانی تابناک خورشید «وجود امامان، نظیر انبیا(ع)» برای همه موجودات عالم، به ویژه رستگاری و تعالی بشریت مسلّم و غیر قابل انکار می باشد... .
با چنین پیش فرضی، به این باوریم، که امام معصوم(ع) به منزله عقل کل است در کشور تن آدمی، که بر قوا، احساسات و غرایز درونی حکومت می کنند. امام معصوم(ع) حجت خداوند بر مخلوق است و با علومی که از مکتب ربوبی و وحیانی سرچشمه گرفته اند، میان مردمان به هدایت و درستی حکم می کنند و به مقتضای محیط زندگانی، زمان و مکان در ترویج شعائر دین، نشر معارف ناب اسلام، حفظ سنت های حسنه پیامبر(ص) و احکام پاک قرآن از جان و دل می کوشند و بدون هیچ گونه توقعی که از جامعه و افراد داشته باشند، بدان ها پا می فشارند، تا همگان را در مسیر: «و َهُدُواْ إِلَی ٱلطَّیِّبِ مِنَ ٱلقَولِ وَ هُدُواْ إِلَی صِرَطِ ٱلحَمِید»؛۱ و آنان به سوی سخنان پاکیزه هدایت و به راه ستوده راهنمایی می شوند. قرار دهند.
تأثیرگذاری امامان(ع)
امامان(ع) در همه دوران گرچه حضوری کوتاه و یا غیبتی کبرا باشد، در سکوت، یا صلح و یا مبارزه باشند، همیشه مشعل داری می کنند و عَلَم هدایت را برافراشته نگه می دارند تا برای تعظیم شعائر دینی، گاهی برای کشته شدن و گه برای کشتن دشمنان... چراغ هدایت و ارشاد را همیشه طبق سنت الهی پایدار نگه می دارند و این مهم در عصر نبوی(ص)، آن گونه که از پرتو فروزان عرشی دو نور، دو مقام امامت و عصمت، دو تربیت شده دامن نبوت(ص)، مژده «نوباوه امام حسن(ع)» را در نیمه رمضان سال سوم هجرت، در هلهله شادمانی به مردمان «مدینۀ النبی(ص)» می دهند، که اولین فرزند دختری رسول مهربانی(ص) پا به عرصه وجود نهاد... .
امام حسن(ع) این فرزند نورین، در طول زندگانی خویش، هشت سال آن را با جدّ گرامش و ۲۷سال با پدرش می زیست، که بعد از شهادت پدر بزرگوارش، با ترفند حیله و ترغیب افراد سست عنصر، شُل ایمان و فریب خورده به جیفه دنیا، تلاش در ناسامانی اجتماعی، حرج و مرج قومی و قبیله ای در تصاحب مقام خلافت و امامتش را داشتند، تا چند روزی نامی از خود به یادگار گذارند، اما غافل از این که به فرمایش پیامبر مهربانی(ص) که می فرماید: «الحَسَنُ و الحُسَینُ إمامانِ قاما أو قَعَدا؛۲ حسن و حسین دو امامند؛ چه قیام کنند و چه نکنند.»
امام حسن(ع) دومین اولی به تصرف در عالم بشریت است،که دانشگاه تازه تأسیس اسلام به زعامت جدّ گرامش، پدر بزرگوارش و مادر مکرمش(ع) حلم، بخشش و مهربانی او بیش از دیگران ظهوروبروز داشت، آن گونه که کریم اهل بیت(ع) می شناسند. چهارده معصوم و ائمه(ع) همه از نظر عصمت و تکامل معنوی و غرایز فاضله نفسانی مساوی و «کُلّکُم مِن نورِ الواحد» در یک سطح بودند، تنها در نشئه طبیعت و سیر عملی این عالم، هر یک، در یک یا چند صفت بر حسب اقتضای زمان و مکان نیروی خود را بیشتر ظاهر ساخته و روشن تر بروز داده اند، نظیر:
ــ امیر مؤمنان علی(ع) را در زهد، شجاعت، عدالت، قضاوت و...؛
ــ حضرت زهرا(س) در حُجب، حیا، عصمت، مظلومیت، عشق به خانواده و...؛
ــ امام حسن(ع) در حلم، تحمل ناملایمات، مصونیت دین و جامعه مسلمانان، مبارزه با دشمنان دین و...؛
ــ امام حسین(ع) در خودگذشتگی، شجاعت، مظلومیت، غربت، مظهر شهادت و... .
از شاخصه های معصومان و امامان(ع) هر زمانی بوده و هست، که بایستی به این بشارت پیامبر(ص) که می فرمایند: « اَلْحَسَنُ و اَلْحُسَینُ سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة؛۳ حسن و حسین دو سرور جوانان اهل بهشت هستند.» تا در دنیا و عقبا به عشق بدان ها دل ببندیم و زندگانی خویش را همواره با حبّ آنان گره زنیم، تا مدال پیرو حقیقی و شیعه واقعی بودن شان را مفتخر گردیم. إن شاءالله تعالی.
دست و دل بازترین مرد در این دنیا اوست // اولین معـجزه فاطمـه و مـولا اوسـت
دل پر از شوق گدایی اسـت، اگر آقا اوست // بانـی تا به ابـد خیریـه زهـرا اوسـت
پی نوشت ها:
۱. حج، آیه۲۴.
۲. شیخ صدوق، علل الشرایع، ج۱، ص۲۱۱.
۳. شیخ صدوق، أمالی، ص۵۸.
